- Φοίβος
- Το επικρατέστερο επίθετο του θεού Απόλλωνα. Σημαίνει τον φωτεινό και λαμπερό θεό.
* * *ο / Φοῑβος, ΝΑ, και ως επίθ. φοῑβος, -οίβη, -ον, και φοιβός, -ή, -όν, Α1. μυθ. προσωνυμία κυρίως τού Απόλλωνος ως θεού που αντιπροσώπευε την καθαρότητα, την αγνότητα καθώς και την λαμπρότητα, τη φωτεινότητα2. (το θηλ. ως κύριο όν.) η Φοίβημυθ. α) Τιτανίδα, κόρη τής Γαίας και τού Ουρανού, μητέρα τής Αστερίας, τής Εκάτης και τής Λητούς, η οποία κατείχε το Δελφικό μαντείο πριν από την έλευση τού Απόλλωνος ή, κατ' άλλους, η μητέρα τού θεού αυτούβ) προσωνυμία τής Αρτέμιδοςνεοελλ.ως κύριο όν. αστρον. ο ένατος δορυφόρος τού πλανήτη Κρόνου και ο πιο απομακρυσμένος από αυτόναρχ.1. ως επίθ. α) καθαρός, αγνός και λαμπρός, φωτεινόςβ) προφήτης2. ως κύριο όν. (στην ποίηση) ο Ήλιος3. (το θηλ. στον πληθ.) φοῑβαι(κατά το Μέγα Ετυμολογικόν) «κυρίως αἱ καθαραὶ καὶ λαμπραὶ τρίχες, παρὰ τὸ φοῑβος»4. παροιμ. φρ. «Φοίβου ποτ' οὐκ ἐῶντος ἔσπειρεν τέκνα» — λεγόταν για τον πατέρα πολύ άσχημων παιδιών (Πλούτ.).[ΕΤΥΜΟΛ. Αβέβαιης ετυμολ. Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι το επί θ. φοῖβος «καθαρός, αγνός» συνδέεται με τους τ. που παραδίδει ο Ησύχ. ἀφικτόνἀκάθαρτον, μισητόν και ἀφικτρόςἀκάθαρτος, μιαρός και ότι τα δύο θ. φοιβ- και φικ- πρέπει να θεωρηθούν μεταπτωτικές βαθμίδες μιας ΙΕ ρίζας με ληκτικό χειλοϋπερωικό φθόγγο *gw (ο οποίος αποδόθηκε με -κ- πριν από το οδοντικό -τ-, πρβλ. ὄκταλλος < ρίζα *okw-, βλ. όπωπα). Λεν υπάρχουν, όμως, άλλα στοιχεία που να βοηθούν σε έναν ακριβέστερο προσδιορισμό της ρίζας, ενώ και μια ρίζα *ĝhwoigu- «φωτίζω, λάμψη», που έχει προταθεί, παραμένει υποθετική. Εξάλλου, και οι συνδέσεις της λ. με τον τ. ποιμήν, με τα λατ. purus «καθαρός» και pius «ευσεβής» ή με έναν αμάρτυρο αρχ. περσ. τ. *bigna- «λάμψη» δεν θεωρούνται πιθανές. Η λ., πιθανότατα, τονιζόταν αρχικά στη λήγουσα φοιβός (πρβλ. ἀοιδός, θοός, λοιπός και τα υπόλοιπα οξύτονα ον. δηλωτικά τού δράστη ενέργειας) και στη συνέχεια, στην προσωνυμία τού Απόλλωνος Φοῖβος, σημειώθηκε αναβιβασμός τού τόνου, ο οποίος γενικεύθηκε και επικράτησε και στο επίθ. φοῖβος. Από σημασιολογική, τέλος, άποψη, το επίθ. φοῖβος χρησιμοποιήθηκε πιθ. πρώτα ως προσωνυμία τού Απόλλωνος, τού θεού δηλαδή που εξαγνίζει, που καθαίρει (από όπου και η σημ. τού επιθ. φοῖβος «καθαρός, αγνός»), ο οποίος, όμως, είναι συγχρόνως στενά συνδεδεμένος με την έννοια τής μαντείας, τής προφητείας, γεγονός που ερμηνεύει τις αντίστοιχες σημ. ορισμένων παρ. και σύνθ. τ. (πρβλ. φοιβάζω, φοιβῶ, φοιβόληπτος, φοιβολόγος κ.λπ.)].
Dictionary of Greek. 2013.